مانور فرهنگ در میدان آتش پلاسکو

حادثه ی دهشتناک آتش سوزی و فروریختن ساختمان پلاسکوی تهران قلب هر انسان نوع دوستی را به درد می آورد ….
عمق فاجعه را قبل از مادران و همسران مجاهدان و شهدای آتشفشان تمام مردم دنیا با تلخی تمام دیدند.
اما شاید دست به دست شدن تصاویر گوناگون و دردناک این فاجعه نه از لنز دوربین های خبری که از کانال ها و پیج های اینستاگرامی و مجازی و به طور کلی عوام جامعه فاجعه ای به مراتب بزرگتر و دردناک تر است.
فاجعه ای دیگر آن هنگام روی داد که صدا وسیما بجای تزریق آرامش به روان جامعه ای که این حادثه ی دهشتناک قلبشان را بدرد آورد بود مردم نا آگاهی که ازدحام غیرمسئولانه و جهان سومی شان کار نیروهای امداد رسان را با اختلالی جدی روبرو کرده بود را به رقابتی تاسف بار برای عکس برداری و فیلم گرفتن از لحظات آوارشدن آتش و ساختمان بر روی مجاهدان شهید تشویق می کرد.
علاوه بر آن مرده خواری جریان های سیاسی از این حادثه ی ناگوار یک مصداق عینی تر از بی فرهنگی نه حتی ضعف فرهنگی_سیاسی خواص جامعه بود.
ضمن آنکه باید یادآور شد اگر این حادثه ی تلخ مقصرانی دارد که حتما هم همینگونه است باید در اسرع وقت و البته بعد از اتمام کامل کار آوار برداری و یافتن اجساد احتمالی شهدا و مهم تر از آن مهار کامل آتش به آن پرداخته شود اما اینکه کوتاه زمانی پس از مخابره ی این خبر دردناک بافتن کلاه از این نمد دردناک آغاز شود هم یک شکاف عمیق فرهنگی را نشان می دهد و هم ثابت می کند که ناجوانمردی سیاسی در بین جریان های سیاسی کشور امری معمولی و دم دستی است.
نگارنده ضمن تقدیر ویژه از ارواح پاک شهدای مجاهد آتش نشان و تسلیت به خانواده های این عزیزان و همه ی ملت ایران از مردم نوع دوست و بافرهنگی که بلافاصله بعد از شنیدن خبر بجای ازدحام و ایجاد دردسر و مسابقه برای گرفتن عکس سلفی با آوارهایی که بر روی بهترین جوانان این مرز و بوم تلنبار شده بودند ، جلوی سازمان انتقال خون صف کشیدند و ازدحام کردند تا در صورت نیاز با خونشان به کمک مجاهدان و همنوعان آسیب دیده شان بشتابند صمیمانه قدر دانی و ستایش می کند.