روزمرگی های بی حاصل در شواری شهر

شوراها تا بوده محل درگیری و بحث های بی حاصل و فرسایشی بوده اند که هیچ نتیجه ای جز اتلاف انرژی و سرمایه برای مردم و شهر نداشته اند.

در دوره قبل درگیری و افشاگری در شورای شهر دهدشت به اوج خود رسید و این دوره در یاسوج گزارش فعالیت شورا چیزی جز بحث های غیر کارشناسی و تقسیم شورا به اکثریت و اقلیت نبوده است.
شورا کل فعالیت و هدف خود را از ابتدا تا انتها بر انتخاب یک شهردار همسو متمرکز می کند و شهر و توسعه شهری را رها می کند . اعضای موافق با شهردار در ادامه به خوبی می دانند چطور پیش روند ولی اعضای مخالف به حاشیه می روند و صرفا در پی مچ گیری هستند.
از روز اول شورای پنجم در یاسوج محمد رحیم دهراب پور بعد از شکست در معرفی شهردار مورد نظر قیافه و ژست اپوزیسیون گرفته است و در گوشه ای بی توجه به مطالبات مردمی که به وی رای داده اند می نشیند.
طبیعی است هر شخصی که وارد رقابت شوراها می شود باید دو فرض ابتدایی را در نظر بگیرد: فرض اول اینکه ممکن است شکست بخورد و باید با این موضوع کنار بیاید و فرض دوم اینکه اگر به شورا هم راه پیدا کرد ممکن است در طیف اقلیت قرار گرفته، ولی در طیف اقلیت قرار گرفتن به معنای سلب مسئولیت و قهر و ناز نیست.
در ابتدای این شورا با لابی هایی از بیرون و بویژه دخالت و نفوذ یکی از نزدیکان یکی از اعضای شورای شهر آقایان اکبری،اکبری تبار،آشنا و احمدی کیش در یک طیف قرار گرفتند و موفق شدند شهردار مورد حمایت خود را به کرسی شهرداری برسانند اما در ادامه بروز اختلافات سبب تغییر در این ترکیب شد و عملا احمدی کیش و سید هدایت اکبری از این ترکیب خارج شدند و این بار مسعود خوبانی و فرشاد نگین تاجی به همراه اکبری تبار و آشنا اکثریت شورا را در دست گرفتند.
از آن تاریخ تاکنون همه بحث ها بیش از آنکه محصول نگاه های کارشناسی و علمی باشد متاثر از همین جنگ قدرت و به عبارتی “دو خانی” می باشد.
شورای شهر یاسوج کارنامه قابل قبولی ندارد. آسفالت خیابان ها به رغم تبلیغات وسیع مبنی بر نهضت آسفالت، وضعیت آبشار و جاده آبشار، سرنوشت جمعه بازار و …. و بسیاری مورد دیگر به همان روال سابق کماکان بر روی اعصاب مردم است.
شورای شهر از اول هم جایی برای دیده شدن و ایجاد برخی فرصت های شخصی بوده است و نباید انتظار خبر خوب و یا امید بخشی از دل ساختمان شورا را داشت. در شورای یاسوج هم با وجود ژست های آنچنانی برخی اعضا که خود را حتی صاحب نظر شهر و معماری می دانند و یا صاحب شهر خبرها جز بحث های بیهوده و نان دار برای برخی رسانه ها چیز دیگری نبوده است.