امروز بنیان تمام نظام‌های مدعی دموکراسی بر سازوکار «نمایندگی» است. بدون واسطه نماینده، اساسا تحقق حکومت مردمی ممکن نیست. این مسئله در برخی موارد تبدیل به معضل می‌شود، خصوصا اگر پای هنرپیتروسک به‌ میان بیاید. این تنها نماینده شایسته است که می‌تواند به خوبی مطالبات و خواسته‌های مردم را نمایندگی کند.

مخاطب این یادداشت، همه مسؤولان و مدیران در سه قوه و همه نیروهای انقلابی هستند. دشمنان سرشکسته از اقتدار فزاینده ایران، شبانه‌روز، به جنگ ترکیبی در ابعاد رسانه‌ای، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و امنیتی اهتمام دارند. این مصاف، میدان آزمون بصیرت، غیرت و همت است. معیشت مردم، همان قدر در معرض دست‌درازی بدخواهان است، که فرهنگ و باور‌ها و ادراکات افکار عمومی.

در مدل سندروم لال‌شدگی اصلاحات، این جریان نسبت به برخی اتفاقات فرهنگی، سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و نظامی در داخل و خارج از کشور، از توانایی تکلم و موضع‌گیری ناتوان می‌شود تا جایی که تردید ایجاد می‌شود که اصلاحات حیات دارد یا خیر.

مواجهه بدون تعارف و رودربایستی با مسئولان پرمدعا و شبهه‌ساز از هر حزب و گروهی که با هر نیتی بدون اسناد و مدارک معتبر در سلامت انتخابات، سازوکار آن و نحوه اجرای آن خدشه کرده و از این رهگذر موجبات دلسردی مردم از صندوق‌های رأی و در نتیجه تضعیف انتخابات را فراهم می‌کنند، یکی از الزامات راهبرد مشارکت در انتخابات است.

انبارلویی با انتقاد از اظهارات خاتمی نوشت: با چنین اعتقادی به جمهوری اسلامی از سوی کسی که ۸ سال سکان اجرایی کشور را به عهده داشت نه از جمهوریت ارج و قربی باقی خواهد ماند و نه از اسلامیت!!

آیا می‌توان بدون اینکه وارد گفت‌‌وشنود‌ شد، به درک متقابل رسید و زمینه همکاری و همدلی را ‌فراهم آورد؟ این سؤال قدری عجیب و نامأنوس است اما اکنون برای بسیاری از محققین جامعه‌شناس غربی معتبر شده است. در این خصوص حرف‌های پیچیده و فنی زده شده که نمی‌خواهم از آنها بگویم، فقط می‌خواهم به حقیقتی اشاره کنم که معمولاً کمتر در نظر گرفته می‌شود. یکی از پروژه‌های مهم جامعه‌پژوهان غربی، یافتن «سؤال اجتماعی» در هر دوره زمانی است.

چندی پیش آقای حمیدرضا جلایی‌پور در یادداشتی به مقایسۀ چند موضع دربارۀ تصویر «ایران قوی» پرداخته بود؛ از جمله سخن از «روایت انقلابی» به میان آورده بود و به گمان خویش، نشان داده بود که نیروهای انقلابی از لحاظ نظری، چه نوع صورت‌بندی‌ای برای جامعۀ ایران دارند. این در حالی بود نوشتۀ ایشان، بیان واقعیّت نبود و باید با قاطعیّت گفت که نیروهای انقلابی، نسبتی با روایت‌پردازی وارونۀ ایشان ندارند.

الهیات سیاسی رهبر الهی و مردمی انقلاب اسلامی نه از سنخ الهیات یکسویه نزولی(از بالا به پایین) در نظریه‌های اقتدارگرا است و نه از سنخ الهیات یک‌سویه اقتدارزدا که بر جنبه صعودی یا از پایین به بالای قدرت تأکید می‌کنند. نگاه ایشان ضمن برخورداری از مزایای هر دو نگاه، اما فراسوی آنهاست. در خصوص پیشرفت نیز، ایشان به نگاهی توأمان الهی و مردمی قائل هستند.

تحلیل اقدامات و شعارها و نوع حرکات و نقشه دقیق و همه‌جانبه و لشکرهای تجهیز شده دشمن در فضای مجازی و از همه مهم‌تر، آرایش منسجم آنها با وجود اختلافات بنیادین‌شان با هم، در اغتشاشات پائیز گذشته، نشان می‌دهد که آن همه آتش‌افروزی و جنایت، نه به خاطر فوت یک دختر بازداشت شده بود و نه به خاطر هیجانات جوانی و… بلکه دلیل اصلی، ترس دشمنان و مقابله با تشکیل تمدن نوین اسلامی در مقابل تمدن به بن‌بست رسیده رنسانسی غرب بود.

آیا ما در آستانه یک قتل‌عام میلیونی به خاطر خودخواهی و زیاده‌طلبی غرب در اروپا و آسیا قرار داریم؟ اگر فیلسوفان پنتاگونی یک قدری به مغز خود فشار بیاورند می‌توانند پاسخ این سؤال را پیدا کنند.