اجماع اصولگرایان محال یا ممکن؟

شواهد وقراین حکایت از عزم جدی محمود احمدی نژاد برای جلب اعتماد مردم و بدست گرفتن کلید پاستوردارد.

فارغ از فرازو فرودهای دولت هشت ساله ی عدالت شعار ایشان آنچه کاندیداتوریش والبته واکنش طیف های موازی ،موافق ومخالف ایشان را جالب توجه می کند ترس از به قدرت رسیدن دوباره ی جریان به اصطلاح احمدی نژادیسم است.

قدر مسلم بدنه ی محافظه کار تر و سنتی جریان اصولگرایی روی خوشی به این قضیه نشان نخواهند داد و حتی ممکن است ترجیح دهند با سیاست یک بام ودوهوا به سمت حسن روحانی سوق داده شوند.

اما بدنه ی مدرن  جریان اصولگرایی مانند دکتر جلیلی و لنکرانی و حتی می شود گفت حداد عادل احتمالا اگر جمع بندی شان این باشد که فقط احمدی نژاد می تواند روحانی را شکست دهدبعید نیست دست از لجاجت سازمانی بردارند و همپای احمدی نژاد شوند.

اما روحانی که نه هرگز توانسته دل اصلاح طلبان را بدست بیاورد ونه برخورد مناسبی با دست اوردهای اصولگرایی داشته باید منتظر باشد ببیند تصمیم و مهره تکانی هاشمی چه می خواهد باشد چرا که شیخ خود به تنهایی کاریزمای بازی سیاسی ندارد.

حال اگر نه به احمدی نژاد برای اصولگرایان نتیجه اش آری به روحانی  باشد دو وجه کاملا منفی دارد اولا انشقاق بوجودآمده را بیشتر وبیشتر می کندو ثانیا قطع به یقین تئوری سرفراز کردن آهسته ی اصلاح طلبان را قوت می بخشد .

درواقع اجماع نکردن برروی یک گزینه ی نهایی گل بخودی اصولگرایان در دوره ی دهم بوده که البته گاها به یک فرصت برای تنظیف وجهه ی سیاسی بعد از آنچه از آن به دولت انحرافی تعبیر می شود تعبیر شده است

اما اگر تصمیم گرفته شود این تنظیف وجهه بایک گل بخودی دیگر تمدید شود شکافی لاینحل اصولگرایی را تهدید می کندکه ممکن است به یک باز تعریف دگرگون شده ونامحبوب از این جریان سیاسی بیانجامد.

اصولگرایان اگر می خواهند از انزوای حزبی قابل پیش بینی خود جلوگیری کنند بهتر است قدری عجله به خرج دهند چرا که پروپاگاندای رسانه ای روحانی، هاشمی ،خاتمی احتمالا در ماه های منتهی به عمر دولت تدبیر وامید یک روشن نمایی امید بخش والبته گول زننده را برای پیروزی در انتخابات پیش رو دنبال خواهند کرد که باتوجه به سابقه ی تاریخی دولت های گذشته نمی توان به شکست این پروژه امیدوار بود.