اتحاد علیه اغتشاش

پایگاه خبری تحلیلی ۱۹ آبان؛ یادداشت- محمد‌مهدی تقوی: اتفاقات حاشیه‌ای پیرامون قهرمانی تیم‌ ملی فوتبال ساحلی در دبی و نخواندن سرود ملی از سوی 9 بازیکن در ابتدای دیدار اخیر تیم ملی فوتبال با تیم ملی نیکاراگوئه، زنگ خطری جدی‌ بود که شاید بموقع به صدا درآمد. اگر به فکر موفقیت تیم‌ ملی فوتبال ایران در جام‌ جهانی پیش رو هستیم، باید از همین حالا «طرحی جامع» را برای مهار انواع حاشیه به کار گیریم. بدون شک و تردید، آنچه بیرون زمین و روی سکوها رخ می‌دهد، ارتباط مستقیمی به درون زمین و روحیه بازیکنان دارد. صرف نظر از شیطنت‌هایی که بعضا از سوی برخی درون زمین رخ می‌دهد، باید فدراسیون فوتبال و بالاتر از آن وزارت ورزش از حالا به فکر چنین ماجراهایی در جام‌ جهانی قطر باشند. 

رقبای اصلی ما در این جام، ۲ کشوری هستند که ارتباط مستقیمی با اغتشاشات اخیر دارند. درباره آمریکا و انگلیس و نقش کلیدی آنها در اتفاقات سیاسی ایران، هیچ نکته ناگفته و پنهانی وجود ندارد. این ۲ کشور در حالی تیم‌های ملی فوتبال‌شان با ایران در یک گروه هستند که از بعد سیاسی، دولت‌های‌شان بیشترین شانتاژ را جهت متشنج کردن وضعیت امروز ایران در بعد اجتماعی و بهداشت روانی دارند. پیرو همین التهابات ممکن است چند بازیکن هم بخواهند به گونه‌ای به ساز آنها درون زمین برقصند. 

این سلسله اتفاقات در لیگ ایران یک ماه است شروع شده که در ابتدا با بستن مچ‌بندهای مشکی آغاز و سپس با انجام ندادن شادی پس از گل و حتی قهرمانی(استقلال در سوپرجام) تمام‌قد خودش را نشان داد. سوال این است: در فوتبال تمام دولتی ما که هزینه همه این بازیکنان به گونه مستقیم یا غیرمستقیم از بیت‌المال تامین می‌شود، نقش حاکمیت دولتی در مهار این اعتراضات و به اصطلاح موش‌دوانی‌ها چیست؟ شاید سیاست فعلی در لیگ داخلی به گونه‌ای مماشات، تساهل و تسامح باشد اما تکلیف ما در جام‌ جهانی چیست؟ 

این روزها اتاق جنگ روانی علیه ایران در انگلیس است؛ همان کشوری که تیم‌ ملی‌اش باید در نخستین دیدار به مصاف ایران برود. بیانیه فدراسیون فوتبال مبنی بر برخورد با بعضی بازیکنان فوتبال ساحلی این نوید را می‌دهد که گویا فدراسیون در این مورد می‌خواهد اقدامات پیشگیرانه‌ای را درباره تیم‌ ملی فوتبال در دوحه انجام دهد. نخواندن سرود ملی هیچ معنایی ندارد جز اهانت به پرچم و ملیت. شادی نکردن هنگام قهرمانی یا پس از گل زدن و کارهایی از این دست، حواشی خودساخته‌ای است که تنها و تنها موجب خدشه‌دار شدن روحیه تیمی هر مجموعه‌ای می‌شود. دولت‌های انگلیس و آمریکا بدون شک خواهان بازی با تیم‌ ملی فوتبالی هستند که قبل از ورود به زمین، درگیر چنین حواشی کمرشکنی شده باشد. از این رو حرجی به خواسته و سیاست‌های مداخله‌گرانه آنان نیست اما اگر فدراسیون و وزارت ورزش هم‌اکنون وارد گود نشوند، ممکن است در جام‌ جهانی با دست خودمان آب به آسیاب دشمن بریزیم. 

کی‌روش در یک ماه اخیر بیشتر توانش را روی افکار بازیکنان گذاشته تا بتواند با کارهای روان‌شناسانه، ذهن آنان را تنها معطوف به جام‌ جهانی کند اما برخی شیطنت‌ها در فضای مجازی که بعضا از سوی یکی ـ دو بازیکن شکل گرفت، دقیقا همین آرامش روانی مورد نظر کی‌روش را نشانه می‌رود. 

در جام‌ جهانی نگاه میلیاردها نفر روی تیم‌ ملی فوتبال ایران است و کوچک‌ترین شیطنتی به هر شکلی می‌تواند علاوه بر خدشه وارد کردن به روحیه تیم، موجب تشدید جنگ رسانه‌ای علیه ایران شود. بازیکنانی که به عنوان نماینده ۸۶ میلیون ایرانی پا به این آوردگاه بزرگ می‌گذارند باید از قبل نسبت به همه زوایای هر رفتار و کرداری توجیه باشند. فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش باید با عبرت قرار دادن اتفاقات دبی و فوتبال ساحلی این بار از قبل فکر علاج واقعه کنند؛ از کنترل سکوها که با رایزنی با میزبان مسابقات تا حد زیادی شدنی است تا مراقبت از اعمال و رفتار تک‌تک بازیکنان و مربیان تیم‌ ملی فوتبال در جام‌ جهانی. البته با وجود کی‌روش و نظم و دیسیپلینی که او در خلقش استاد است، خیال فدراسیون تا حد زیادی از اتفاقات حاشیه‌ای می‌تواند جمع باشد اما باید قبل از آغاز جام جهانی همه بازیکنان به صورت کامل توجیه شوند که هر حرکت و رفتار نسنجیده آنان چه خروجی مضری برای تیم‌ ملی خواهد داشت. 

کادر فنی‌ای روی نیمکت داریم که تجربه ۲ جام‌ جهانی متوالی را دارد و اگر اجازه ندهیم اتفاقات حاشیه‌ای به هر شکل و نوعی به درون‌ اردوی ملی‌پوشان رسوخ کند، شاید برای نخستین‌ بار در تاریخ جام جهانی مزه صعود از گروه را بچشیم؛ اتفاقی که ۴ سال قبل تنها یک بغل پا با آن فاصله داشتیم و اگر خودمان مشکلات حاشیه‌‌ای برای خودمان تولید نکنیم، شاید این بار آن بغل پا به شکل دیگری نواخته شود و درون دروازه قرار گیرد و ایران بر خلاف انتظارات، شگفتی‌ساز جام‌ جهانی شود.

پایان پیام/ ت ۲۵