آتنا دخترم روزت مبارک!

علیداد حسین زاده

چیزیم نیست که ارزانی ات کنم، کسی نی ام که به خونخواهی ات آیم،رمقی نیست که شرحه شرحه از بیدادی که بر سرت گذشت فریاد کنم، رویی نیست و نایی نمانده که بر خاکت فرود آیم و همخانه آمال و آلامت شوم.

آنگاه که مردی پلید زنجیر از پای شیطان گشوده و دستان کوچک آتنای بیگناهمان را گره گیر نماید، آنگاه که نگاههای هوس آلود بر چشمان گرسنه گرگها پیشی گرفته و زوزه کنان بر تارک آسمان زیبای ایران چنگ بیفکند و آزادی مان را به یغما ببرد، نه فقط برق نگاههای معصومانه آتنا را، بلکه اندام نحیفش را تاراج نموده و به چنگال کشانده و بر روح لطیفش تاخته است.
آتنا دخترم، قربانی کدام گناه، مسافر کدام بیراه و اسیر کدام کینه گشته ای؟
و باید در سوگ فراقت هرچند تکراری، بزرگترین سوال تاریخ را پرسید:
به کدامین گناه کشته شد؟
آتنا دخترم ، شرم بر من باد، مرگ بر من باد ، چه زود فراموش شدی و من فراموشت نکردم.
آیا روزی خواهد آمد که بعضی ها اسیر آه سرد مادران سرزمینم ایران گردند؟
ایران عزیزم که مردان با شرم و شرفش میگویند اگر عقاب از آسمان ایران پر بزند، بال هایش را باج میگیریم و مردان بی شرم و شرفش حیله گرانه در کمین آتنای ایران نشسته و این کبوتر بچه های نوپا را اسیر گستاخی های خود میکنند!
آتنا دخترم هنوز از شرمندگی خون شهدا درنیامده ، شرمنده معصومیت تو شدم، وای بر من.
آنگاه که مادران کودکان ایران برای فرزندان خود لالایی مادرانه سر میدهند، روح ملکوتی و جسم سرد آتنا فرزند معصوم ایران آماج خواسته های بی رحمانه و نامشروع قاتلی پلید گشته و در خاک آرمیده است.
آیا آن اندازه که گفته ایم(چه کسی بود صدا زد سهراب؟) گفته ایم چه کسی بود صدا زد آتنا؟
آیا از خود پرسیده ایم که کاغذها فرصت پلید و بهانه ای سخیف برای رهایی قاتل آتنا و ستایش و قاتلین فرزندان ایران است؟
چه کسی میداند مادر آتنا بجای آنکه دیبای تولد بر قامت دخترمان بیفکند یا بر جسم سرد و غریبش کفن بپوشاند، چه فرقی می کند؟
هنوز داغ مرگ ستایش ها را از سینه ها نزدوده ایم که نه فقط غم مرگ، بلکه حسرت بی دفاعی و مظلومیت آتنا شرمسارمان کرد.
و شاید آتنا همان مریمی است که نه در جوانی و میانسالی بلکه در روزگار نمکین کودکی قربانی شد.
آتنا دخترم روزت مبارک، روز همه دختران ایران مبارک