آدم هایی که یاد نگرفتیم دین را زندگی کنیم

پنج‌شنبه و جمعه سری زدم به سایت‌های عربی. دیدم هشتگ رمضان برایشان ترند شده است. دارند به همدیگر طریقه ساخت فانوس‌های معروفشان را در خانه یاد می‌دهند که در این دوران کرونایی کسی بیرون نرود. فقط یک شبکه مصری برای ایام افطار، ۶ سریال آماده کرده و محبوب‌ترین موسیقی‌های باکس یکی از معتبرترین سایت‌های موسیقی عربی مربوط به ماه رمضان است.

.
ما هم البته روزگاری کسری از این حس و حال را تجربه می‌کردیم. مثلا وقتی عطاران برایمان سریال می‌ساخت. ولی راستش را بخواهید هیچ وقت رمضان برای ما ماه شادی نبود. رمضان برای ما دعای سحر موسوی قهار است و تواشیح اسماء الحسنی که هر دو مضامینی عالی ولی ریتمی غمگین دارند. هیچ خواننده‌ای در ایران برای رمضان آهنگ نمی‌خواند و اگر هم در سال‌های قبل خوانده برای ماه عسلی خوانده که قرار بوده از مردم گریه بگیرد.
.
رمضان ماه قرآن است ولی از این ماه برای قرآن چه چیز داشتیم جز نمایشگاهی کم رمق در سال‌های پیش و مسابقات قرآنی که آن هم روز به روز نفسش را گرفتیم تا مبادا قرآن را مجلسی بخوانند. از قرآن در این ماه چه مانده جز دست به دست شدن خجالت آور فایل‌های صوتی «تندخوانی» که بشود سی جزء را در یک ماه تمام کرد.
.
بزرگترین درس راهپیمایی اربعین برای من این است: اگر می‌خواهی مردم دیندار باشند، دین را به سبک زندگی تبدیل کن. اربعین به سبک زندگی مردم عراق تبدیل شده. یک آیین سالیانه که اگرچه برای بزرگترین حزن جهان گرفته می‌شود ولی اگر بروی می‌فهمی که خادمانش چه قدر حال خوبی دارند از مشارکت در این مراسم. رمضان اعراب هم همین است. برای همین هم رمضان را به هم مبارک می‌گویند.
.
ولی ما ته ته دلمان می‌گوییم مگر رمضان مبارک گفتن دارد؟ چون برای ما رمضان، بی تعارف به یک بار در تقویم سالیانه تبدیل شده است. چرا؟ چون آن را زندگی نمی‌‌کنیم. چون رمضان برایمان مساوی حزن است. چون هیات‌ها و مداحان همه مردم را عارفانی فرض کردند که هر شب رمضان مجیر می‌خوانند و از ته دل گریه می‌کنند و ما آدم‌های معمولی را فراموش کردند که خدا را در شادی‌هایمان جست‌و‌جو‌ می‌کنیم.
.
برای ما همان بس که ماه رمضان برایمان ماه روزه باشد و خدا خدا کنیم که دیرتر ماه را ببینند و زودتر عید فطر شود که از این ماه رها شویم. درست مثل وقتی که زیر چشمی می‌بینیم چند صفحه مانده تا این جزء تمام شود یا حساب می‌کنیم چند فراز مانده تا جوشن کبیر به پایان برسد. ما، آدم‌هایی که یاد نگرفتیم دین را زندگی کنیم و از آن لذت ببریم.