سخنی با تاج و باج نیوزها

بحران در سایه بی تدبیری و سوء مدیریت ها به وجود می آید. نداشتن استراتژی مناسب، نبود نقشه ی راه ، عدم آینده نگری و عدم شناخت از امکانات و منابع باعث به وجود آمدن بحران و تشدید تنش ها خواهد شد.
آنچه این روزها در فضای جغرافیایی و سیاسی استان و شهرستان گچساران مشاهده میکنیم ماحَصل عوامل جغرافیایی و انسانی متعددی میباشد که تلاش میشود بدون حب و بغض به آنالیز برخی از این پارامترها پرداخته شود.
بعد از تغییرات وسیع اکولوژیکی در دنیا و به هم خوردن اکوسیستم طبیعی بارش در ایران ، سهم نزولات آسمانی ایرانیان به حداقلِ موجود در دهه های اخیر رسید که منجر به خشکسالی و کمبود شدید منابع آبی گردید.
بالطبع استان کهگیلویه وبویراحمد از این قاعده مستثنی نبوده و در اکثر مناطق دچار بحران های زیست محیطی شده ایم. تعدد قومیت ها و تنوع منابع و تلاش برای استفاده ی دلخواه از منابع آبی و نبود قانون متناسب و عدم اجراو نظارت دقیق و صحیح بر حداقلِ قانون موجود، باعث به وجود آمدن تنش آبی در سطح استان گردیده است. خیلی ها غافل از حقیقت ، تنها به دنبال مطامع سیاسی و منافع اقتصادی خویش هستند. از هر آب گل آلودی قصد صید دارند. اینک که کشاورزان و دامداران و عشایر شریف شهرستان و استان در آستانه ی تجربه یک فاجعه ی انسانی و زیست محیطی شدید هستند که با هر گونه آسیب این سه قشر مولد، جامعه ی شهرنشین نیز دچار فراز و فرودِ و نوسانات فراوانی خواهد شد، لازم است تا رسانه های شهرستانی و استانی فارغ از هرگونه گرایش سیاسی و وابستگی طیفی و طایفه ای در کنار مردم محروم باشند و مطالبه گر خواسته های آحاد جامعه از مسولان محترم.
لازم است تا دقایقی پشت درب حراست پتروشیمی گچساران و حتی راهروهای ادارات و کارگاه تونل باشید و صف جوانان سرگردان و نامه به دست را به رشته ی تحریر درآورید.
کافیست سری به مزارع لیشتر بزنید و از درد دل های سبزی فروش کنار اتوبان در مسیر امامزاده جعفر( ع) گزارشی تهیه نمائید.
مهربانی کنید و از پیرزن محروم و بی سرپرست در حاشیه ی شهر و یا از کودکان بام شهر بزرگترین آرزویشان را بپرسید.
از هرجایی که بوی محرومیت، فقر و بی عدالتی می آید گزارش تهیه کنید نه از جایی که عطرتند ادکلن های فرانسوی با طعم تلخ اسپرسوهای ونیزی و نئون های رنگارنگ دلبری می کنند.
به خاطر انسانیت دست از خط ونشان کشیدن ها و حمایت های بی سرانجام بکشید و فریاد رسای بی آبی عشایر باشید. تشنگی مردمان نازمکان و باباکلان و خشکی مزارع خیرآباد و دالون دیل و شالیزارهای نازمکان را فریاد بزنید.
چند ماه پیش از تبعیض و خوشحالی دکتر تاجگردون و سختی های امروز نوشتم و تقاضا کردم تا مسولان چاره اندیش باشند اما برخی رسانه ها در هیاهوی خبری و بمباران های تبلیغاتی فریادمان را در گلو خاموش کردند.
از تشنگی مادران شهید زادگاهمان نوشتیم اما برایمان جوابیه زدند آن هم از طرف اداره ی آبی که مدیر کل آن حتی نمیداند کجا را *حفاری *کرده اند، چاه را یا گنج را.
کشاورز زاده ای هستم روستایی، نه پستی دارم و نه پستی میگذارم، اما از نوشتن و گفتن بی عدالتی و ناتوانی خیلی ها ابایی ندارم.

روزها گذشت تا…

..امروز اما مردمان خیرآباد با تجمع در ورودی سد کوثر خواهان سهم آب کشاورزی شان بودند.
بارها فریاد اشتغال پایدار سر دادیم ولی گوش های ناشنوایتان نشنیده گرفتند تا امروز اهالی دیلم و سیاهمکان ، جوانان شهرمان را به محل کارشان راه ندادند.
رسانه هایی که سلطان پردازی میکنند مسول این اختلاف قومیت ها و شکاف های طبقاتی هستند.
رسانه هایی که فردا در بمباران خبری جام جهانی تلاش میکنند تا حق کشاورزان و دامداران وعشایر و کارگران نفتی را بایکوت خبری کنند.
آنان که سفر تاجگردون به سن پترزبورگ را مهم تر از تشنگی من و همولایتی های میدانند. آنان که نوع ایرلاین تاجگردون ؛ برایشان دغدغه خواهد بود نه بیکاری جوانان و خشکی مزارع خیرآباد.
رسانه هایی که در چند روز آینده پُزِ جایگاه و شماره ی صندلی و عکس های تاجگردون را با آزمون وطارمی و کیروش میدهند اما نمیتوانند زحمت گزارشی کوتاه را تحمل کنند تا بفهمند عشایر باباکلان و باشت و دشت مور از بی آبی و کمبود علوفه چه زجری میکشند.
آنها که از تاج، گردون تر؛ از عدل، هاشمی تر، از محمد ، موحد تر،از محمود، منطقیانی تر، از مراد، جعفری تر،ازغلام، زارع تر ، از ستار، هدایتخواه تر ، از مهدی، روشنفکرتر ،از قدرت، دشتی تر ،از عادل، امین تر ، از نصرالله، خادم تر ، از فرج الله ، استلاحی تر از رحیم، رحیمی تر از حسن، روحانی تر ، از علی، مطهر تر ، از لاری، جانی تر ،از جواد، ظریف تر و از مسیح، علینژادی تر هستند؛ آنها که رسانه داری میکنند ولی مردم داری نه؛ آنان که از تاریخ سیاسی انقلاب، فقط دولت اعتدال را میشناسند، آنان که از اقتدار رهبر فرزانه ی انقلاب در جهان تشیع و عرب ترس دارند، آنان که از اصول مقاومت، شعار نه غزه و نه لبنان را حفظ کرده اند، آنان که از انقلاب پابرهنه گان، اشرافی گری را به میراث برده اند، آنان که از مصادره ی انقلاب خمینی به جهان، وحشت دارند ؛ آنان که آرزویشان دیدار با کدخدا بوده و هست، آنان که به نام رسانه ، روابط عمومی برخی از ادارات و سیاسیون شده اند، آنان که از حسین ، الله کرم ترند ودر عصر نوین ارتباطات و بعد ازگسترش گفتمانِ گفتگوی تمدن ها و برخورد تمدن ها در دهه های قبل؛ اینک به مثابه ی ماهواره های هواشناسی سایه ی جنگ را پیش بینی میکنند و سوپرمن وار سرزمینمان را از جمیع بلایا محفوظ میدارند؛ آنها و من در پیشگاه خداوند مسولیم و مواخذه خواهیم شد.
ما در مقابل خود و خدا مسولیم، پس بیایید وبه جای نقاشی آرزوهایتان، واقعیت و مشکلات مردم را منعکس و پیگیری کنید.
مردم را به بازی نگیرید و از خشم خدا بترسید.
آرای مردم ارزانی تان، مطالبات به حق مردم را به گوش مدیران برسانید.
جوان جامعه از بیکاری اعتراض میکند به سمت اعتیاد و خودکشی سوق پیدا میکند آنگاه شما مینویسید جوانان درس دمکراسی دادند!!!
کشاورز از بی آبی به ستوه آمده و طلب نان برای معاش خویش و خانواده اش دارد شماها تیتر میزنید آنارشیست ها!!!
راه کارخانه را برجوانان ما میبندند سکوت اختیار میکنید!!
هیس! رسانه ها فریاد نمیزنند.
آقای ریاضی دان میشود رئیس کمیسیون بی برنامه و بی بودجه ؛ لید خبری تان میشود اعتماد ۸۸ میلیون ایرانی به معمار!!
آقایان رسانه دار، دست از این دکان های دونبش سیاست بردارید و به داد مردم برسید. مردم ولی نعمتان انقلابند.
بعد از بحران آب، بحران به بابا هم رسید.
بابا برای کشاورزی آب ندارد..
بابا را به کارخانه راه ندادند.
بابا زیر مشت و لگد، نوازش شد.
رسانه های بابا، در بایکوت خبری ، از مشکلات مردم حرفی نمیزنند و تنها از جام جهانی گزارش خواهند داد.
از بابا رئیس شد.
از سفر پدرخوانده به آمریکا.
از عکس های جاده ی سلامت تا بام شهر تا مردی مشکی پوش بر بلندی های بادگیر.

ای کاش شما، مدیرمسول ها و سردبیرانِ تاج نیوزها و باج نیوزها طعم تلخ و شور آب شرب نازمکان را در آستانه ی عید سعید فطر ودر هنگام افطار ، مزه و درک میکردید.
ای کاش تشنگی احشام عشایر، ونگرانی دامداران یکی از دغدغه یتان بود.
ای کاش خشکی مزارع خیرآباد را میفهمیدید.
ای کاش غارت منابع ملی و جنگلی خامین و باشت و شلالدان را فریاد میزدید.
ای کاش ورشکستگی باغداران کلاغ نشین و ماهور میلاتی و برمامیون را به رشته ی نقد میکشیدید .
ای کاش از کارگرانی که با زبان روزه تا ظهر به امید کار مینشینند ولی دست خالی به خانه میروند قلم میزدید.
ای کاش از مشکلات مرغداری ها و بازاریان، تاکسیرانی و اصناف سراغی میگرفتید.
ای کاش عرق شرمِ امروزِ پدران و برادرانمان را در سیاهمکان و دیلم با اصول دموکراسی تان توصیف میکردید، نه سکوت.
ای کاش شرافت رسانه را به بودجه ی خزانه پیوند نمیزدید.
امید که حرمت قلم با رقمِ کارت هدیه سرافکنده نگردد.

ای کاش رسانه هائی مردم محور بودید نه فردگرا..