سالگرد نکبت/در همان جهنمی که مشتاقش بودید بمانید لطفا

به قلم سید جواد فدائی

امروز شنبه است درست مثل شنبه یکسال پیش

اولین شنبه بعد از آن انتخابات تاریخی
همان شنبه ای که از شدت اشک چشمانم کاسه خون بود و بر لبم ذکر الهی رِضاً بِرِِضِاکَ، صََبراً عَلی قَضائِک یا رََبََََّ لا الهَ سِواکَ (خدایا! راضی به رضای تو هستم و در برابر قضای تو صبر می کنم).
نمیدانستم چه باید بکنم من که همه تلاشم را کرده بودم و شرمنده خدای خود نبودم اما نمیدانستم چه خواهد شد.
برایم سخت بود باور اینکه مردممان چرا اینگونه فریب خوردند و چرا کسی را انتخاب کردند که چهار سال فقط دروغ گفت و وعده داد و عمل نکرد.
ناراحت بودم از بی اخلاقی هایی که در این یک ماه دیدم و از ناجوانمردی هایی که به دولت اسلامی نمی آمد.
نمیتوانستم خنده مستانه اربابان زر و زور و تزویر را تحمل کنم ، رخت سفر بستم و به غربت پناه بردم اما مگر میشد این غم سنگین را فراموش کرد.
اینکه باز ببینی علی در کوچه های بی رحم کوفه میان عمر و عاص و ابوموسی اشعری تنها مانده و مالک ها را به شهر راه نمیدهند.
هر چه بود یکسال گذشت و تازه حکمت کار خدا را دریافتم.
دریافتم خداوند نمیمیراند مگر اینکه ظالمان و دروغ گویان را با دروغ هایشان رسوا کند.
هم آنانکه مردم را با شعار فیلتر و گرانی و تحریم و دیوار کشی از رقیب میترساندند امروز به همه تهمتهایشان دچار شده اند و نمیتوانند تقصیر را گردن دیگران بیندازند.
این یکسال همه چیز بر روال طبیعی گذشت و یک به یک تشت رسواییشان بر بام افتاد اما هنوز نتوانسته ام درک کنم آن کسی را که میخواست با روحانی تا جهنم برود ولی اینگونه زیرکانه میخواهد از جهنم فرار کند .
امیدوارم خود در جهنمی که برای ملت درست کرده اید غرق شوید تا عبرتی باشید برای منفعت طلبان آینده که اینگونه چوب تاراج بر تن نحیف وطن نزنند.