هوا هوای آزادیست/آقای فرماندار شما اینجا چکاره بودید؟

بقلم محمد سروش نیا 

اینجانب در این نگارش، تشخیص و مصلحت را در آن دیده که پیرامون”آزادی” برای شهروندان مسلمان همیشه در صحنه دهدشت که سالها در”بند اسارت شهردار و شورای محترم” این شهر بوده اند، طی یادداشتی به عرض فرماندار محترم این شهر رسانده و امیدوارم باعث بیداری بیشتر وجدان ایشان شود، همچنین امید است این نوشته تاثیری بسیار مهم در نگاه مخاطبان گرامی ایجاد کند.
اینجا منظور از آزادی، بیان اموری می باشد که اعلام و اظهار آنها نه تنها تنشی به قوانین ثابت خداوند وارد نمیکند، بلکه باعث پویایی فکر، بازدهی فهم برانگیختن عقل، تدبیرامور وتحکیم اصول می گردد.
البته درکنار آزادی؛ پای امنیت هم این میان کشانده می شود و این، یک نگرش طبیعی می باشد. اما می بایست یادآور شد، دو مقوله “آزادی و امنیت” هیچگاه در طول و عرض همدیگر واقع نبودند که در مقام عمل خواهان تضاد و رقابت باشند.
اگر هم جای شک و ابهامی باشد، به تاریخ برگردیم آنجایی که امیر مومنان به *فرماندار* خود می گوید: هنگام ملاقات با مردم؛ مجلس را آرام کن؛ جاسوسان؛ لشکریان، نظامیان، نگهبانان و … را به جایشان بنشان و مجلس را از آنچه مایه ترس و تهدید می شود خالی، منزه و آرام گردان تا مردم بتوانند بدون گرفتگی و لکنت زبان حرف دلشان را بزنند.

می توان به جرأت یاد کرد در این چند سال با مصلحت اندیشی های آقای فرماندار، آرمان های اصیل نظام دینی یعنی آزادی نقد و مطالبه، عدالتخواهی و مبارزه با تبعیض های ناروا، حق پرسشگری از مسئولین بیش از آنچه فکرش را می کردیم مورد ظلم واقع شدند و فرصت ظهور و بروز پیدا نکردند.
آری، امیدوارم با نوشتن این سطور از سَر‍‍ِ درد و سوز، به بهانه ی مصلحت و حفظ امنیت و مقابله با تشویش اذهان، مورد نوازش این رویه ی مدیریتی واقع نشود.

از انجا که اطلاع دارم انقلاب اسلامی از همان آغاز، مرز اندیشی نکرد و خود را در چارچوب جغرافیایی منحصر ندانست و همین برای من شهروند سبب شد، چالش های شهرم در طول چالش های نظام تعریف شود، چالش هایی در موضوعاتی چون، زیست محیطی، فرهنگی، اجتماعی و… در شکل های مختلف جلسه، مناظره، تریبون صورت گیرد.
برای من به عنوان یک شهروند، بسیار مهم و حائز اهمیت بود نسبت به این وضعیت بی برنامه، سیاست زده و غیرپاسخگو و پایان دادن به آن بی تفاوت نباشم. وقتی در مرکز شهرمان(دهدشت) یک مجتمع تجاری باتخلف چند صدمیلیونی سوژه شهرمان می شود و یک سر پرونده جناب شهردار می باشد، آنگاه که در سوز سرمای زمستان خانواده ای بی خانمان می شود و کاشانه ای طعمه حریق می شود و مدت ها دود و آتش در آسمان شعله کشد و چنان نمایی به آسمان می دهد، تنها توانستند نظاره گر باشند، هنگامی پروژه ها عمرانی یکی پس از دیگری نیمه تمام می ماند و فضای سبز در وعده های پس خرمن پنهان می شود وضعف مدیریت شهری، ناهمگونی قوانین حاکم، روابط ناسالم، دوباره کاری ها همه و همه نارضایتی عمومی از شهرداری را افزایش داده و مشاهده می کنیم تسهیلات ناعادلانه توزیع می شوند، آن هم در زمانی که نظام بوروکراسی شتاب انجام امور را گرفته و منابع در حال اتلاف اند ضرورت دارد تریبون، مناظره، پرسش و پاسخ را به رسمیت شناخت.
ولی جناب فرماندار چهارسال به عنوان یک شهروند فقط توانستیم شاهدتخلفات، بی عدالتی ها و حاشیه های شهردار و عده ای از شورای محترم آن باشیم.
باید پذیرفت که با عقلانیت های سیاسی بیش از حد هم نمیتوان جامعه شهروندی را مدیریت کرد. این چهار سال شهرداری و شهروندان سیاه و سفید و بهتر بگویم نامحرم بودند.
هر گاه از سوی تشکل هایی مذهبی و غیرمذهبی، نخبگانی(دانشگاه) و… به دنبال مطالبه و تریبونی جهت روشنگری بودند از سوی فرمانداری با بن بست مواجه بودند. اما مجوز دادن برای برپایی تریبون، مناظره، مطالبه تبیین و شفافیت شورا و شهرداری از سوی فرماندار و فرمانداری را از حقوق شهروندی خود می دانیم. جناب فرماندار، یادتان باشد آنچه در شهر(دهدشت) به شدت پیدا می شود که پر رنگ تر از بقیه جلوه می کند، سنگین بودن فقر و محرومیت اقتصادی، اجتماعی، و بی عدالتی هایی بود که مشاهده کردیم و در این زمینه مدام مسئولین بخش های مختلف شهر و حتی استان زیر ذره بین شهروندان بوده و خواهد بود.
امیدوارم زین پس نگاهتان را به سمت آزادی؛ امنیت؛ عدالت برده و ارزیابی عموم را غافل نشوید که مطالبات روی زمین خواهند ماند.