“گوشواره ی تنهایی ” اثر اشکان ملک پور منتشر شد

پیش آغاز بگویم شاید تلاش شاعران عبور از واقعیت موجود و برساختن دنیایی باشد فراتر از واقعیت بیرونی جهان. این تلاش اما در حین حال شعر را به سوی مخالف پرتاب میکند. سویی که در کار خلق شگفتی و عبور از آنچه در نگاه نخستین به آن مواجهیم ، رو در رو میکند ، و دیگر به سویی که ما را به همین واقعیت جان آشنای ملموس و دست یافته باز میگرداند.
شاعر برای رسیدن به این ساحت ، دست مایهای جز کلمات ندارد. همان کلماتی که هرکس و هرجا و هر زمان به کار میبرد اما شاعر با کنار هم نشاندن همان کلمات ، متن را به جایی میکشاند که بسیار شبیه جادو ست. در شعر همنشین کلمات جادو میآفرینند و ناممکن را ممکن و پذیرفتنی میسازد.
این اما تنها یک سوی شعر است. جز این شاعر نگاهی تازه به بیرون و جهان درون میکندو مخاطب را به سمت و سویی میکشاند که منظری بدیع را عرضه داشته است.
نگاهی دیگرگون به هستی ، به اشیا و چه بسا معنا آفرینیهایی که درگیری عمیق شاعر با جهان باز میتاباند.
جهان ما به سرعت به سمت مینیمالیسم پیش میرود آنقدر سریع که بی راه نیست اگر همین امشب که میخوابیم فردایش پس از بیداری با احاطه ای شدید از مینیمالیسم روبرو شویم به همین سبب باهوش آن کسی است که خودش را با این جریان همسو کند در نقاشی عکاسی یا شعر!
اکنون با این پیش زمینه به سراغ اشکان ملکپور در دفتر گوشوارهی تنهایی او میرویم.
“گوشواره ی تنهایی” عنوان مجموعه ی شعر شاعر جوان گچسارانی اشکان ملک پور است که به تازگی توسط انتشارات کشمر چاپ و منتشر شده است. این اثر شامل ۵۱ شعر کوتاه(طرح) است. جهان شعر کوتاه و سرایش آن جهان پیچیده ایست آنقدر که میتوان اقرار کرد که کمتر شاعری میتوانید وارد این جهان شود و بی آنکه خودش را گم کند خارج شود جهانی که با استفاده از کلمات محدود میبایست که مضمون رساند و به ناخودآگاه مخاطب ضربه وارد کرد.هوش مولف در برخورد با تسریع هنر جهانش و شاعرانگی او در القاء وضعیت همراه با خیال گسترده وجود دارد.
هوشمندی مولف را میتوان به طور کامل در مجموعه اولش درک کرد چرا که آنچه را که می اندیشد در قالب پیرامون خودش میریزد و آن را برای خودش نهادینه میکند و مخاطب را وادار میکند که مادامی که در حال خوانش اثر است (و حتی بعد از آن هم) وارد فضای ذهنی شاعر شود و دمی را آنجا بیاساید .
شاعر در اغلب شعرها با بهره گیری از فلسفه، عرفان و روان شناسی، جهانی رازآلود آفریده است؛ جهانی که هژمونی تخیل بر آن حکم می راند.اتمسفر حاکم بر “گوشواره ی تنهایی” به شکل رندانه ای دنیای غنایی طرح های رایج شعر فارسی را به سخره می گیرد. اشکان ملک پور با شیوه ای که یادآور هایکوهای ریچارد براتیگان نویسنده و شاعر آمریکایی در “دری لولاشده به فراموشی” است، در جای جای “گوشواره ی تنهایی” با نگاهی پارادوکسیکال، تراژدی و مسخرگی را در هم می آمیزد.
لازم به ذکر است که تمام عایدات این کتاب را مولفش تقدیم به کودکان کار کرده است و این حرکتی زیباست در این مسیر که امیدوارم برای همه ما نهادینه شود.