جنگ روحانی با دشمن فرضی تمامی ندارد

جنگ با دشمن فرضی و مانور نظامی همیشه وجود داشته و تنها هدف آن جهت حفظ آمادگی نیروهای خودی و همینطور طعنه زدن به دشمنان بوده است. اما در سالهای اخیر مخصوصا در ایام نزدیک به انتخابات ریاست جمهوری تاکتیک دیگری با این موضوع مطرح شده است که در آن نه دشمن فرضی مشخص است و نه تاکتیک نیروهای خودی و بیشتر شبیه ضرب المثل ((تو توجیه میکن و در دجله انداز ،، که مردم در انتخاباتت دهند باز )) است.
جناب آقای پرزیدنت روحانی در این چند سال همواره با متلک زدن به عده ای خاص سعی در پوشاندن ضعف خود و کابینه فرسوده در مدیریت کشوری دارد.
یک روز با این عنوان که عده ای مخالف شادی هستند آن عده خیالی را میکوبد.
روز دیگر به ادعای اینکه عده ای نمیخواهند با دنیا تعامل کنند آن عده موهوم را مورد لطف قرار میدهد.
زمانی دیگر عده ای را مانع پیشرفت مینامد و با انواع القاب آن عده را نوازش میکند.
در چند روز گذشته عده ی دیگری را مانع از امید جامعه خطاب کرد و آنان را سرهنگ وارانه به جوخه لفاظی سپرد.
چرا در سخنان رئیس جمهور این لشکر نامرئی هیچگاه مشخص نیستند؟
این دشمن خیالی چرا به مردم معرفی نمیشوند؟
رئیس جمهور تا کی میخواهد این عده نا معلوم را احترام کند و اسمی از آنها نیاورد؟
اصلا چرا این عده باید اینقدر قدرتمند باشند که رئیس جمهور پنجاه درصدی یک کشور را عصبانی کنند؟
به نظر میرسد نیش و کنایه های رئیس جمهور روحانی مربوط به کسانی هست که به جای القای توهم های خیالی رئیس جمهور و کابینه درباره گل و بلبل بودن وضعیت کشور و کاشتن بذر ناقص امید خیالی در دل ملت ایران ، واقعیت های جامعه را بیان میکنند و مردم را آگاه می سازند.
دکتر روحانی این روزها به جای پاسخگویی درباره عملکرد بسیار ضعیف خود و وزرای پیر همچنان در محافل عمومی به عنوان یک مطالبه گر ظاهر میشود و چنان با صدای بلند این و آن را مورد حمله قرار میدهد که انگار دولتی دیگر بر سر کار است و وی میخواهد با نشان دادن نقاط ضعفش پیروز شود.
لحن هجومی رئیس جمهور در این سالها هیچگاه حالت تدافعی نداشته و مرتب با متهم کردن عده ای خاص و البته خیالی اینگونه به مردم القا میکند که من میخواهم ولی نمیگذارند.
در صورتی که اگر اینطور بود که ایشان میگوید ، وی عطای خدمت را به لقایش میبخشید و دو سال قبل از انتخابات استانداری ها و فرمانداری ها را ستاد انتخاباتی خود نمیکرد.
به نظر میرسد این تاکتیک ابداعی بنی صدر که همواره با متهم کردن عده ای خاص به چوب لای چرخ دولت گذاشتن قدیمی شده و مردم آگاه تر از آنند که عده ای !!!!! فکرمیکنند.
البته در دوره بنی صدر همه میدانستند منظور رئیس جمهور اتهام زدن به شهید بهشتی و آیت الله خامنه ای و مرحوم هاشمی است اما این بار آن عده خیالی مشخص نیست چرا که در این چهار سال هم مجلس هم قوه قضاییه و هم سایر سازمان ها و نهاد ها به صورت بی سابقه ای با دولت سالخورده و البته سرمایه دار روحانی همکاری میکنند.
همکاری که اگر با دولت قبل شکل میگرفت الان وضعیت کشور اینگونه آشفته و به هم ریخته نبود
*تحلیلگر مسائل سیاسی