درد ملت یکی دوتا نیست

کریم گرامی اصل – دبیر انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه خوارزمی تهران

هر روز همایشی یا سخنرانی برگزار می کنند و خبر از توهم می دهند که رشد اقتصادی داشتیم، رکود فلان شده، تورم فلان شده. ولی درد مردم یکی دوتا نیست، باید داخل متن جامعه و مردم شد تا بفهمی درد مردم چیست.نمیدانم چرا این دولتی ها فکر می کنند درد مردم کنسرت و کلاس قر کمر و باغ پراز گلابی و دست به سینه شدن برای آمریکا و اسراییله؟ این نگرانی ها مال اشراف هاست درد مردم چیز دیگریست. مشکل اینجاست که این مقامات داخل مردم نیستند که درد مردم را بدانند، داخل اشرافند که درد آنها را می دانند. درد مردم سفره خالی مردم است، درد مردم پدر شرمسار از خانوادش است، درد مردم پدر بیکار هست، درد مردم فرو خوردگی آرزوهای کودکانه بچه های مردم فقیره که بخاطر بیکاری پدرش چشم به خواسته های دو سه هزار تومانیش می بندد. درد مردم احترام نذاشتن به قشر فقیراست که از طرف دولت، روستایی و عقب مانده خوانده می شوند، درد مردم این است یک آقا زاده ۱۰۰۰ میلیارد وام رو در عرض ده دقیقه بدون ضامن می گیرد ولی یک پدر نگران، ده میلیون وام ازدواج دخترش را که برای جهیزیه هست ماه ها نمی تواند بگیرد. درد مردم اینهاست نه کنسرت و قر و فر بزرگان و‌ باغ گلابی… خیالتان راحت اگر کنسرت و کلاس قر و فرم نباشد این موجودات هر شب تو خانه هایشان دیسکو دارند و تا آخرای شب کمر قر می دهند و میلیونها می دهند و فلان خواننده ساعتها برایشان میخواند. بله درد مملکت اینها نیستند، اینهایی که برای شرکت در کنسرت آن ور آب فلان خواننده ی لس آنجلسی میلیونها خرج میکنند، پس مشکل مملکت اینها نیستند. مشکل سفره مردم قشر ضعیفه…ای مسوولانی که در بالاشهر خانه دارید و برای هر وعده، آشپز مخصوصت ده نوع غذا می پزد و وسط سفره ات یک بره بریان هست، هیچ میدانی بعضی از این مردم در عمرشان بره بریان که چه عرض کنم، یک تیکه گوشت نخورده اند و دل به باغ گلابی‌ شما خوش کرده اند. این مسولان و مدیران از صدر تا ذیل، چطور می توانند مردم را درک کنند؟ یاد شهیدان بهشتی و رجایی و باهنرافتادم که مقام داشتند ولی غذایشان ساده مثل مردم قشر ضعیف بود و خوردن غذا در سرکار با پول بیت المال را ننگ می دانستند. ولی حالا مدیران و مقامات ما سر کار کمتر از شیشلیک نمیخورند و تازه وقیحانه می گویند کمتر از شیشلیک باشد نمیتوانم کار کنم! این گفته اینها اثبات میکند که اینها دنبال شکم هستند نه خدمت. واقعا باید شرم کرد از اینهمه ظاهر سازی.آقای رییس جمهور موقع سخنرانی فقط وعده می دهد. یکی نیست بگوید ای شیخ بزرگوار مگر وعده ی صدروزه نداده بودی؟؟ صد روز فدای سرتان، هزارروز گذشته و هیچ کاری که نشده تازه بدتر هم شده، تازه میگویی که نهال کاشتی؟؟ ای شیخ بزرگوار اولا این نهالی که کاشتی روی همان سیمانی هست که در قلب رآکتور اراک ریختی و دوما حالا مردم سالها صبر کنند که شاید معجزه کند و این نهال توی زمین سیمانی بار دهد؟؟ آخه مگر آدم چند سال زندگی می کند که باید برای توهم شما سالها صبر کند؟؟ وقتی صد روزتان هزار روز شده و کاری انجام نشده خوب معلومه که نهال گلابیتان معلوم نیست کی ثمر بدهد یا شاید هم جای گلابی درخت بی ثمر کاشتی؟