رنج هایی کشیده ام که مپرس!!

این روزها و در پس هیاهوی شلوغ بازار شهر و اسمان خراش های انحصاری، عده ای نیز درگیرند که به کدامین درد زندگی خویش وصله ای بزنند که باز جای دیگری درز بسته نشده باز میشود، از پدر خانواده ای که صبح زود برای کارگری،کاری که این روزها خیلی سخت نصیب عده ای درد کشیده میشود اگر بخت ان روز یاری شان کند…

یا کودکی که التماس وزنی می کند بر عابران تا بلکه به پشت گرمی وزن عده ای، وزنه شان سنگین و سکه ای ناچیز اما دلگرم به جیب بزنند و چه زیبا بود که مشق خویش را بر تیتر؛ رنج هایی که کشیده ام مپرس ،برای خود دیکته میکند…

درد را دردمند میفهمد و انکه او را بر دوش خود کشیده باشد و الا عده ای نکشیدند که بدانند…

در روزهایی که عده ای حقوق نجومی شان سر به فلک کشیده و شمارش صفرهایشان به گوش مشتری و راه شیری هم رسیده، بر ما سخت وحتی قابل خوانش نیست و چه خوب خود را ذخیره هم می نامند!!

آری آنان ذخیره اند برای خود و عیالشان و تا هفت جد و اباد ذخیره دارند و چه غم!! باید نام آنان را ذخیره که سهل است،گنجینه سپهر اینده نامید برای…

انتظار درک کردن از چنین جماعتی خیالی مهمل و بیهوده است و همین که تو را زیر ذره بین خود ببینند گاه مدینه فاضله ای و چه بسا همان ذره بین هم برای دیده شدنشان کفایت نمیکند…

دردکشیده هم که باشی باید جایی برای دیده شدن داشته باشی و الا محروم همیشه محروم خواند ماند، این روزها مانور گورخواب ها را زیاد شنیده ایم و چه دردناک که همان قبر هم برایشان دست یافتنی نیست و چند شب عاریتی در انند… واما چادر نشین شهرمان که هیچگاه ندایش به گوش کسی نرسیده و نخواهد رسید،اما اه شان گوش فلک را پرکرده و کو گوش شنوا؟!

که محرومیت انگار در پیشانیشان ثبت است و امثال اینان صاحب همان مملکتی و سرزمینی اند که امثال ذخیره های انحصاری پا گرفتند و حال گوشه چشمی به ان نداشته و نخواهد داشت…

مخلص کلام اینکه هرچه بر مشق خود بنویسیم جز درد نوشته ای بیش نیست وباز به همین جمله ختمش کنیم که: رنــج هــایی کـشـــیـــده ام کـــه مــپـــرس…