خیانت عادل/بازی در زمین شیوخ عرب

🔸موضوع صرفا وجود یک «مدار» نیست. مسئله اصلی اصول اخلاقی و حرفه ای کار در رسانه است. واضح است که هر رسانه ای سیاست گذاری ها و اهداف خودش را دارد و در چارچوب این اهداف و سیاست ها گام بر می دارد. و صرف نظر از چگونگی استخدام کلمات، بطور طبیعی هر رسانه ای «مدار» خودش را دارد.

🔹در مورد عادل فردوسیـپور اما، ما با یک پدیده عجیب روبرو هستیم که علیرغم ظاهر موجه و مظلومانه اش، به شدت ریاکار و رند و ناسالم است.

🔸عادل بعد از تلاش بسیار در زمین بازی AFC و لابی رسانه ای شیخ نشین های ضد ایرانی، اکنون در اینستاگرام کمی بالاتر از نیکی میناژ و امیر تتلو ایستاده؛ بماند که در همین زمان هم آمار بینندگان تلوبیون از یک میلیون نفر عبور کرده و مقایسه این ارقام با بینندگان تلویزیونی فینال جام باشگاههای آسیا شوخی است.

🔸شکست سناریونویسی های دشمنان برای تلویزیون (که کسی منکر ضعف های بی شمارش نیست) اتفاق تازه ای نیست. تمامی پروژه های عادل بعد از نود به نوعی شکست خورده اند.

🔹فوتبال ۱۲۰ بیننده ناچیزی دارد (در مقایسه با نود) و رقم شرکت در نظرسنجی های آن معمولا به ۲۰۰ هزار نفر هم نمی رسد. بدتر از آن آمار بیننده های شوهای تقلیدی نظیر «ال کلاسیکو» است.

🔸عادل بخوبی این مسئله را می داند و در زمینه نیفتادن در دام برنامه های غیرتلویزیونی و سقوط کامل خود، از حامیان پاپاراتزی اش باهوش تر است.

🔹فردوسی پور یک نمونه روشن و آشکار از خروجی های زشت اما عبرت آموز جام جم است. او کارمند رسمی صدا و سیماست اما حاضر نیست برای تلویزیون گزارش کند.

🔸 یک کلمه علیه صدا و سیما موضع آشکار نمی گیرد اما چپ و راست کنایه و متلک بار تلویزیون می کند. خودش ساکت است اما رفقا و همکاران سابقش در نود را کیش می دهد تا هر هفته «دوشنبه های بدون نود» را یادآوری کنند.

🔹 با مطرودین تلویزیون فالوده می خورد اما برای فوتبال ۱۲۰ بودجه میلیاردی می گیرد. او می داند که بدون تلویزیون رسمی ایران یک صدم قدرت سابقش را نخواهد داشت، اما همزمان نمی خواهد از لابی فاسد حامیانش در فضای مجازی و شبکه های خارجی فارسی زبان بی بهره بماند.

🔸هم از توبره شبکه ورزش می خورد، و هم از آخور بی بی سی.

🔹فردوسی پور در شرایطی دائما حرف از «مردم» می زند که هرگز در عمل گامی برای ارتباط با مردم بر نداشته است. او در تمامی این سالها آنقدر سرمست از قدرت گرفتن در آنتن رسانه ملی بوده که حتی یک اکانت در هیچ شبکه اجتماعی ندارد.

🔸 هیچ راه ارتباطی برای مردم عادی با عادل بر قرار نیست. نبوغ ذاتی عادل به او این فرصت را می دهد که در تریبون های رسمی ژست مردم گرایی بگیرد اما ثانیه ای از وقتش را برای ارتباط با مردم عادی «تلف» نکند!

🔹چنین شخصیتی با چنین جایگاهی، بهترین گزینه برای تکمیل سناریوی AFC برای بر هم زدن تمرکز و روح و روان مردم ایران و باشگاه پرسپولیس است. تمام تیرهای ای اف سی برای سنگ اندازی در مقابل پیروزی های پرسپولیس و حذف نمایندگان کشورهای عربی به بن بست خورده؛ محرومیت آل کثیر نتوانسته مانع از حذف النصر شود؛ زمین تمرینی در اختیار پرسپولیس قرار نمی دهند، اما به یکباره دلسوز مردم ایران می شوند تا ایرانیان فینال را با گزارش عادل بشنوند و فردوسی پور بابت دلتنگی هایش بغض بترکاند!

🔹 تمامی این اتفاقات در شرایطی میفتد که ای اف سی میلیون ها دلار از مطالبات تیم های ایرانی و فدراسیون را به بهانه تحریم بلوکه کرده اما از تلویزیون ایران حق پخش می خواهد!

🔸با این بهانه، طی چشم بر هم زدنی امورات مربوط به ویزا و سفر فردوسی پور را راست و ریس می کنند و گزارش اکانت اینستاگرام ای اف سی را به وی می سپارند. و در ادامه با تشریفات خاصی یک روز قبل او را در استادیوم می چرخانند و در رختکن دو تیم و جایگاه ویژه و کنار زمین، او را پاگشا می کنند.

🔹اینجا دیگر فردوسی پور گزارشگر یک مسابقه فوتبال نیست (چون برای یک گزارشگر عادی چنین گردشی ممکن نیست)؛ او «سوگلی» شیوخ حاکم بر ای اف سی است و پروژه کثیف کنفدراسیون فوتبال آسیا بر ضد فوتبال ایران و مردم ایران را تکمیل می کند.

🔸عادل فردوسی پور یک درس عبرت بزرگ برای سیاست گذاران فرهنگی و رسانه ای ایران است.

🔹او محصول سیستمی است که در آن آدمها از مکانیزم های مشروع و نامشروع «قدرت» می گیرند و از این قدرت سوء استفاده می کنند.

🔸ناگفته پیداست که شیرینی این قدرت آنقدر برایشان دلچسب است که برای حفظ و بازگشت به ساحت قدرت، از هیچ تلاش و کوشش ریاکارانه ای دست نمی کشند.

🔹فردوسی پور جلوه نمادین همان چیزی است که «جان اکتون» تاریخ نگار بریتانیایی در قرن ۱۹ میلادی گفته: قدرت فاسد می کند.