ضمن احترام و نگاشتن مختصر مطلبی. شاید به نوعی دیر بوده. اما گفتنش خالی از لطف نباشد. برای آنانکه؛ ادعای رهایی(آزادی) داشته. اما این یکی دو سال در عمل نشان دادند #بسته بوده و این را خدا تا بنده اش شاهد بوده.
در دفاع از استاندار سابقی که سابقه ورودش با تَه بُنش تهی مانده و به همان محل سابق کوچ کرده! از بَدو ورودش برادران کوچک سیاسی هم جناحش از نسلهای جوان، دوکاره تا پیرها که مدام از آن دفاع کرده و تازیدند.
آنانکه خودشان با تلاش و تقلای رسانه ها، قلمها و قدمهای متبوع شان! منتقدان استاندار را تمامیت خواه می خوانده و #احمدی را تنها #قهرمان_چریک برای #توسعه قطعه ای #محروم و آمدنش را چاره ای! جهت کوتاهی دست عده ای تمامیت خواه هان اندیشیده. اما برادران کوچک سیاسی اش بیش از همه دست درازی کرده و معاونان اش هم دست کج از آب در آمدند. برادران ادعای رهایی مطلقا بسته و در مقابل جارهای بی عمل #احمدی گُنگ ماندند. #آزادی_خواهان بسته ای که با #احمدی! در دیدارها ، نشستها تا وضعیت وات ساپ و داستانهای صفحات اینستا همگام شده! بعدها شدند بیگانه! فارغ از موضعی، واکنشی با ذره ای #اقتدار باشد.
بحث را کش ندهیم. #احمدی رفته، گذشته ها گذشته.
#کلانتری آمده. همه اینها برای این بوده به فکر امروزمان باشیم. عاقل باشید. بیخود از کسی تعریف نکنید. تمجید نکنید. شوخی شوخی بزرگ اش نکنید. چاپلوسی و تملق را فرهنگ نکنید. هیجانات را بگذارید به کنار، شاید جای دیگری به دردِ دردهایتان بخورد. اگر قرار باشد کسی از حسناتش بگوید اخیراً #حسن_روحانی گفته! اکتفا می کند. شما که آزاده اید البته در حد ادعا! لااقل ثابت کنید در این مدت جا مانده! کلانتری را بخوانید. از او بخواهید. حل کنید این مشکلات را.
محمد سروش نیا
این مطلب بدون برچسب می باشد.
Leave a Reply