بهنام عکاشه
پاکدل، زینل زاده و زراعت کیش.
بعید است با شنیدن نام این ۳ نفر ذهن کسی به لیشتر، ده برآفتاب یا سعادت آباد نرود.
اما اگر ذره ای دقیق باشی، دومین جایی که ذهنت سمت و سو می گیرد، سیدقدرت حسینی است که به آنها رشد داد و با کمی تامل می فهمی هر سه به دنبال اثبات توانائی هائی هستند که به زعم هواداران شان، تاجگردون ندیده‌گرفت.
پاکدل و زینل زاده اگرچه نیروهای جعفری به حساب می آمدند ولی رشد نهائی شان را تا حدودی مرهون رایزنی های سیدقدرت در سطح استان و‌کشور بوده اند.
زراعت کیش هم کاملا توسط سیدقدرت به عرصه آمد.
این اما دلیل نمی شود از توانائی مدیریتی پاکدل و اقناع مخاطب، حسابگری و‌ پاکدستی زینل زاده و قدرت چانه زنی زراعت کیش به راحتی گذشت.
پاکدل در اقدامی که احتمالا معمول نبود، پیامی واضح برای تاجگردون فرستاد که سیدقدرت را هنوز فراموش نکرده و همین باعث شد، به محض شروع سخنرانی سیدقدرت، هواداران تاجگردون، لیشتر را ترک نمایند.
پاکدل طی یک هفته دو‌ موضع گیری درباره فرودگاه و انتصاب یوسف باقری هم‌داشت که هر دو‌مستقیم یا تحت الکنایه تاجگردون را مخاطب می ساخت.
زراعت کیش ولی کمی عملگراتر می نمود. او‌جانی پور را با سماجت به جای محمودی نشاند تا نشان دهد اصولگراها همچنان بر رفاقت سیاسی معتقدند.
رئیس دفتر هدایتخواه یک ساعت در دفتر زراعت کیش به خوش و بش با او پرداخت تا عمق اتحاد استراتژیک اسطوره های جدانشدنی یاسوج و‌گچساران بر همگان مشخص شود.
زینل زاده بر خلاف آن دوی دیگر، سیاست آرامش فعال را پیش گرفت. او بدون اینکه سخنرانی از انتخابات کند به صورت جمعی به دیدارهای سنتی و‌مراسمات می رود و همچون پنج سال گذشته، نام خود را در عرصه نگه داشته است.

سیدقدرت اما با هدایت تله پاتیک یارانش، کماکان حرف اول را در عرصه اصولگرایان می زند.
او بدون ذره ای هزینه و با کمک تاجگردون، جعفری و سیاسیون قشقائی را منفعل نمود تا خود را یگانه‌منجی اصولگرایان نشان دهد و‌ حتی برخی سیاسیون با توجه به فقدان احتمالی توانائی سیدقدرت در جذب آرای طبقه متوسط، قشقائی ها و دیگر اقلیت های قدرتمند در گچساران، ورود سیدقدرت را بازی اصولگرایان در زمین تاجگردون عنوان می کنند.
آنها نگران پلتیک های مرد اول استان، کماکان در حال بررسی هستند تا بهترین روش برای شکست تاجگردون به نظر شکست ناپذیر را بیابند.
همین ها، اصرار برخی لیدرها را به نشستن با کاندیداها ناموفق نکرد و بزرگان ظاهرا به این نتیجه رسیدند که هر کس می تواند بیاید درنگ‌نکندو ظاهرا زمان بررسی ها را به موسم قانونی انتخابات موکول نموده اند.

راست ها احتمالا همه توان محاسباتی شان را به سمت باشت و بویراحمد گرمسیر معطوف نموده اند و می خواهند پاشنه آشیل خود را ترمیم نموده سپس به دیگر کلنی های اجتماعی روی آورند.

آنها به خوبی می دانند برای خرد کردن رای نابودکننده تاجگردون به سبد خود راه دراز و وقت ناکافی پیش رو دارند.
آنها ولی یک نکته اساسی را سرلوحه قرار داده اند و آن این است:«تاجگردون همین ده سال پیش از ما شکست خورد، با همین مردم و همین کاندیداها».
هنوز مشخص نیست اصولگرایان تاچه حد تغییرات عمده سیاسی و اجتماعی را شناخته و‌به رسمیت شناخته باشند.
نباید فراموش کرد همه تغییر کرده اند. هم جامعه گچساران و باشت، هم تاجگردون، هم معادلات سیاسی کشور.
و‌مهم تر از همه آن است که بیش. از همه اینها، این خود اصولگرایان هستند که تغییر کرده اند.

آنها در ۱۴ سال گذشته تنها یک بار دور هم جمع شده اند و آن در ستاد ابراهیم رئیسی بوده است.
آیا آنها حاضرند بار دیگر بر سر سوژه ای داخلی و نه‌ملی دور یک سفره بنشینند؟
ظواهر سیاسی به ما می گوید نه، ولی اصولگرایان به گردآوری بزرگان شان امیدوارند تا بتوانند به سوالات جامعه، پاسخ دهند.
جامعه هنوز نمی داند سیدقدرت برای چه می خواهد وارد عرصه شود و آیا اصلا می آید؟
مهم تر از اینها هواداران پرشور اصولگرا برای شنیدن پاسخ این سوال، عجله دارند.
آیا سیدقدرت همانی است که در مسجد شهیدان سال ۸۸ مو بر بدن راست می کرد یا سیدقدرت سال ۹۶ ستاد رئیسی مبهم و کم رمق.
هرچه باشد، اگر تاجگردون و سیدقدرت وارد دوئل شوند بازی در ید اختیار این دو‌نخواهد ماند.
این نبردی است میان همه اصولگرایان و‌همه اصلاح طلبان.
تاجگردون یک بار ناپلئونی بازی را واگذار کرده ولی دو‌بار موفق به تحقیر اصولگرایان شده است.
حالا ولی بهای یک‌حریف دست و پابسته، چند رقیب قدرتمند پیش رو خواهد داشت.
باید دید حریفان تاجگردون آنگونه که او می خواهد به دنبال پوئن هستند یا آنگونه که مخالفین تاجگردون می خواهند به دنبال انتقام.
سیدقدرت اما انگیزه های یک انتقام سخت را از‌ همشهری اش خواهد داشت.